Łukasz Rudecki

Absolwent Katedry Sztuki Politechniki Radomskiej (obecnie Wydział Sztuki Uniwersytetu Technologiczno-Humanistycznego w Radomiu). Dyplom z wyróżnieniem z malarstwa w pracowni prof. Aleksandra Olszewskiego, aneks z grafiki warsztatowej w pracowni dr hab. Krzysztofa Wyznera. Uprawia malarstwo, malarstwo i rysunek. Zrealizował dwanaście wystaw indywidualnych (Kielce, Radom, Siedlce, Szczecin, Łódź, Magdeburg, Warszawa). Uczestniczył w około siedemdziesięciu wystawach zbiorowych (m.in. Berlin, Częstochowa, Koszyce, Toruń, Rzeszów, Szczecin, Warszawa, Zakopane), na których był trzykrotnie nagradzany. W 2007 otrzymał Stypendium artystyczne Prezydenta Miasta Radomia, a w konkursie Przedwiośnie 30 – Nagrodę Urzędu Miasta Sandomierza. W 2008 uzyskał nominacja do nagrody na 22. Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie. W 2011 roku otrzymał, stypendium artystyczne Prezydenta Miasta Radomia. W 2014 na 43. Salonie Zimowym, Ogólnopolskim Triennale Sztuki otrzymał nagrodę Wojewody Mazowieckiego, Prezesa Rady Ministrów oraz Nagrodę Kwartalnika „Format”. Od 2008 roku zatrudniony jako asystent, następnie od 2010 roku jako adiunkt w Katedrze Malarstwa i Rysunku, Wydziału Sztuki Uniwersytetu Technologiczno-Humanistycznego im. K. Pułaskiego w Radomiu. W 2009 na podstawie rozprawy przygotowanej pod kierunkiem prof. Jana Trojana, zatytułowanej N-FIGURY. Konkret, aluzja, symbol w moim malarstwie otrzymał stopień doktora sztuk plastycznych. W 2018 roku otrzymał stopień doktora habilitowanego. Obecnie zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego w Katedrze Malarstwa i Rysunku na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Technologiczno-Humanistycznego w Radomiu.

Koncepcją mojego malarstwa jest intrygująca mnie konfrontacja dwóch różnych sposobów obrazowania. Z jednej strony jest to twór osadzony na warsztatowym, akademickim modelu. Tu dominuje wnikliwa obserwacja natury oraz rzetelność i dokładność jej określenia, połączona ze światłocieniem oraz modelunkiem tworzącym przestrzeń obrazu. Z drugiej zaś strony to XX-wieczne koncepcje zrywające z dotychczasowym pojmowaniem obrazu, odrywające go niejako od odniesienia do wizualnej rzeczywistości i czyniące niezależnym podmiotem w poszukiwaniu czystości formy, doprowadziły do jej uproszczenia. Obraz stał się odrębnym bytem, wytworem wyobraźni artysty. W moim przypadku ów odrębny byt nie oznacza eskapistycznego przymusu. Czyli nie jest ucieczką od natury za wszelką cenę. Obraz zatem jest dla mnie połączeniem inspirującej wciąż natury, przetworzonej do własnych formalnych celów i skomponowaniem całości tak, aby w wyniku tego powstało oryginalne w wyrazie dzieło.
Świat malarstwa to dla mnie przestrzeń komplementarna. Pojmuję ją jako integralną część mnie oraz mojej wyobraźni. Ten świat zawiera elementy niezbędne do normalnego funkcjonowania. Otaczającą rzeczywistość postrzegam jako permanentny, potencjalny obiekt inspiracji malarskich. Patrzę i kolekcjonuję w pamięci kształty i kolory, by następnie zapisywać je w postaci malarskiej impresji. Ewolucja towarzysząca powstawaniu kolejnych zapisów to codzienna droga, cenne doświadczenie w kształtowaniu oryginalnej osobowości twórcy. Dwubiegunowość, niejednoznaczność, aluzyjność, tajemniczość, zestawianie z pozoru czasem sprzecznych wartości to moje malarskie klimaty, obszary, które wciąż penetruję w poszukiwaniu nowych lądów. Tak konstruuję moją sztukę. Każdy etap tej konstrukcji jest istotny. Jest zmysłowym przeżyciem, które przelewam na płótno. Moje malarstwo należy do nurtu sztuki figuratywnej, ważna jest tu postać, przestrzeń i światło – tak w prosty, a zarazem szczególny sposób ukształtowana wizualna opowieść jest w zasadzie swoistym autoportretem wewnętrznym.